هرروزه ای نه انسان را به باب الریان می رساند ونه “گناهان اورا می تواند بسوزاند” چنان که هر نمازی ” نمازگزار را از فحشا ومنکر نمی تواند باز دارد". پس نباید تنها دل به لب و دهان فرو بستن خوش کنیم که روزه ی این چنینی به عادت بیش تر می ماند تا عبادت ،بلکه باید فراتر از نخوردن وننوشیدن روزه گرفت.

معنی روزه نباشد اجتناب از اکل وشرب                  روزه با چشم وزبان ودست وپا باید گرفت

روزه را به گونه ای باید گرفت که در آخر قامت انسان لیاقت لباس تقوا یاید که “لباس التقوی ذلک خیر". و… برای رسیدن به جواب سوال فوق ، گوش به” صدای سخن عشق” فرا باید داد، آن سان که در کلام ارزش مند امام صادق علیه السلام آمده است:

” اگر می خواهید کام جان به آثار روزه تازه کنید، جان خود را از نجاست و پلیدی ها پاک کرده و برای خدا با قلب هایی پاکیزه و خالص،  افکار منزه از گناه روزه بگیرید؛ زیرا خداوند متعال، قلب های آلوده و نیت های ناخالص را نجس می داند". یا فرمود: ” هرگاه روزه گرفتید، زبان از حرام حفظ کنید و چشم بر آن ببندید و خانه دل از نزاع و حسادت تطهیر کنید".نیز همین نصایح سودمند در خطبه شیوای شعبانیه از رسول عزیز اسلام صلی الله علیه وآله به چشم می خورد. بانوی بانوان عالم ، حضرت فاطمه زهرا علیه السلام گویی از برخی روزها به تعجب آمده و زبان به نصیحت می گشایند که:” چه می کند با روزه اش ، روزه داری که زبان وچشم وگوش و دیگر اعضا از گناه حفظ
 نمی کند؟”

آری اگر تاکنون خیر و بهره ای از روزه ندیده ایم ، انگشت تفکر بر پیشانی بنهیم ، دمی بیاندیشیم ، اشکال کار را بیابیم و گرنه ” بهره ما از روزه تشنگی و گرسنگی کشیدنی ” بیش نخواهد بود و حال که فصل ساغر به دوشی از راه رسیده “قداقبل الیکم شهر الله بالبرکه الرحمه والمغفره ” ورندان تشنه لب در ما ه خدا مهمان اویند آیا خدا مرا هم بر سفره اش می پذیرد؟ آیا خواب و نفس من و دعا و اعمال من هم ارزشی دارد؟ من که بهتر از هر کسی خویشتن را می شناسم ، اگر ساغر جانم لیاقت پذیرش کوثر رمضان را ندارد، می توانم با نیت صادق و دل پاک به سوی خدای توبه پذیر بازگردم و از او بخواهم که مرا هم توان به کاروان سبک بال عاشقان رسیدن عنایت فرماید.

الهی ان کنت غیر مستاهل لرحمتک  فانت اهل ان تجودعلی بفضل سعتک