خداوند برای اطمینان ابراهیم (ع) به رستاخیز، از او خواست تا چهار پرنده را ذبح کند وگوشت شان را مخلوط کرده و به ده جزء تقسیم کند و هر جزء را روی کوهی بگذارد و سپس در جایی نشسته و آن چهار پرنده را به اذن خداوند صدا بزند، آنگاه خواهد دید که پرندگان زنده شده و به نزد او پرواز خواهند کرد. ابراهیم (ع) چنین کرد و آنها زنده شده و نزد او آمدند. قلب ابراهیم(ع) سرشار از یقین به معاد و زنده شدن مردگان در روز قیامت شد. این چهار پردنده عبارت بود از طاووس ، کرکس، خروس و مرغابی هر کدام از این ها به یک صفت رذیله اشاره دارد. طاووس اشاره به دلبستگی انسان به رزق و برق دنیا دارد. کرکس اشاره به آرزوی طولانی انسان دارد. خروس اشاره به طغیان جنسی انسان و مرغابی اشاره به حرص دارد. اگر انسان این چهار صفت را ازخود دور کند، به کمالات عالی دست می یابد.

منبع: آموزهای اخلاقی تربیتی امامان شیعه، محمدی اشتهاردی، ص، 48