خواجه ای مال خود را میان اولاد خود تقسیم می کرد. غلامی خردسال داشت که گفت: ای خواجه اول مرا عطا کن و بعد اولاد خود را. خواجه گفت:” برای چه؟”

گفت: برای آن که خداوند فرمد: ( المال و البنون زینه الحیاه الدنیا)1

مال مقدم داشته بر اولاد و من مال توام خواجه را آن سخن خوش آمد و او را آزاد کرد2

شوکانی در فتح القدیر ذیل آیه می نوسید: رئیسان خیال می کردند مال و اولاد نشانه برتری آنان است. اما خداوند فرمود: این گونه نیست بلکه آن دو صرف زینت زندگی دنیاست . آنچه نشان خوبی هاست، عمل صالح است. چنان که فرمود ” والباقیات الصالحات خیر عند ربک ثوابا وخیر املا” 3 و باقیات صالحات (ارزش های پایدار وشایسته) ثوابش نزد پروردگارت بهتر و امید بخش تر است. اما اموال و اولاد وسیله آزمایش است ” انما اموالکم و اولادکم  فتنه4

(اموال و اولاد شما فقط وسیله آزمایش شما هستند.)

منبع: 1کهف/ 46

2-لطایف الطوایف، فخرالدین علی صفی، ص395

3-کهف/46

4-تغابن/15