وا ژ ه ها هما نند ظرف ها ی  خا لی ا ند که در ان معنا می ریزیم : هر که بارش

بیشتر ، معنا گذ اری اش هم بیشتر . هر قدر که رشد یافته تر با شیم ، درک ما از وا

ژه ها هم متفا وتر خواهد بود . وا ژه سیب برا ی شخصی فقط یاد اور یک میوه

 خوشمزه است ، برای د یگری نماد عشق و عا طفه و برا ی یک زیست شنا س

 دنیای از شگفتی ها . گفتن وا ژه ها هم نقش افرین هستند : فردی با گفتن وا ژه

 توحید، بهشتی می شود و در زمره خو بان در می اید و دیگری با نگفتن ان ، سرای

 دردسر را برای خود بر می گزیند . فردی با انتخا ب واژ ه ها ی نرم ، مهربا نی را به

دیگران هدیه می کند و ان دیگری ، خشابی از واژه ها ی خشونت را شلیک می کند

 بازتاب هر کدام هم متفا وت خواهد بود . درشت گویی دشمنی می اورد و نرم

 گویی ، دل های مهربان می افریند . افریدگار و اموزگار واژ ه ها ، اموزه ها و قوانینی

برای گفتنی ها و نگفتنی ها گذاشت و نگهبانانی برای گفته ها گماشت تا انسان

 عنان گفتار از دست ندهد . باور کنیم که ثبت واژه ها همچنان ادامه دارد و رقیب و

عتید ، فرشتگان همراه ما ، در انجام ماموریت خود ، کوتاهی نمی کنند .

مجله خوبان