ما مسافریم و نه تنها خانه ما بهشت است؛ در غیر بهشت قراری نداریم .دنیا دار فرار است و ممر است …

خذوا من ممرکم لمقرکم. یک متحرک نمی تواند دائم حرکت کند حرکت با دوام سازگار نیست ؛ حرکت به سوی مقصد رفتن است و اگر موجودی دائما حرکت کند یعنی عاطل و باطل است.

….ما مسافریم، مقصود ما در بهشت است؛ وقتی به بهشت رسیدیم ، ان شاء الله ندای فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی که فوق جنات تجری من تحتها الانهار است نصیب ما خواهد شد.

بنابراین اگر کسی خانه خود را فراموش کند یا سرگردان است یا به خانه دیگری می رود اما کسی که به یاد منزل و نوسازی و بازسازی آن منزل است . فرمود: من به دودمان ابراهیم (ع) بهترین جایزه را داده ام و آن این است که این ها به یاد منزلشان بودند…….

مرحوم آیت الله بهجت(رحمه الله) از این نعمت در حد خود برخوردار بود چون ذکر خدا در دل و ذکر خدا بر لب داشت و چون یاد خدا باعث یاد معاد و یاد منزل و ماوای ابدی است چنین انسانی قیام و قعودش برای رضای خدا بود و چون قیام و قعودش برای رضای خدا بود و چون تذکره بود محضرش آموزنده بود نماز جماعتش آموزنده بود ، تدریسش آموزنده بود ……….

منبع:آفاق شماره 39