قال أَمِيرُ الْمُومِنِينَ(ع):لَوْ رَأَى الْعَبْدُ أَجَلَهُ وَ سُرْعَتَهُ إِلَيهِ لَأَبْغَضَ الْعَمَلَ مِنْ طَلَبِ الدُّنْيا[كافى، ج3، ص259].

قَالَ الْكاظِمُ(ع):لو ظهرت الآجال افتضحت الآمال[أعلام الدين، ص305].

قَالَ أَمِيرُ الْمُومِنِينَ(ع):أكذب شيء الأمل[غرر الحكم، ص312].

قَالَ أَمِيرُ الْمُومِنِينَ(ع):أصدق شيء الأجل[غرر الحكم، ص161].

قَالَ الْبَاقِرُ(ع):استجلب حلاوة الزهادة بقصر الأمل[تحف العقول، ص284].

بايد ما ريشه بيماری هاى خودمان را در آرزوهاى خودمان پيدا كنيم. من اگر می ‏ترسم؛ آرزوى من است كه مرا ترسو نموده است؛ يعنى انسان با يك نوع آرزو ترسوترين مردم می ‏شود و با يك آرزوى ديگر دليرترين مردم خواهد شد؛ يعنى اين دو تا انسان كه يكى دلير است و يكى ترسو، ريشه‏ اش دو نوع تعلق و آرزوست. من اگر آرزويم اين باشد كه در دنيا بمانم هر چيز كه هستى و حياتم را تحديد كند برايم وحشت‏ آور است و براى من دلهره ايجاد می ‏كند. چون قرارم بر اين است كه بمانم. موضع من موضع مايه حيات دنياست. هر صدائى مرا تهديد می كند و قلب مرا می لرزاند، ولي اگر آرزوى من بيرون پريدن از دنيا باشد آن چيزى كه جان مرا تهديد می ‏كند، به من بشارت می دهد. حال اگر كسى ترسو است ما بخواهيم دليرش كنيم. بياييم و به او بگوييم كه برو با چيزهايى كه از او می ترسى مبارزه كن. تجربه كن و بفهم كه خبرى نيست و بعد دلير می ‏شوى، اين نحوه علمى و روان‏شناسى مبارزه، با ترس است، ولى آيا اين كار مسئله را حل می ‏كند؟ اين عمل تنها كارى كه می ‏كند مقدارى از ترس افراطى فرد را كم می ‏كند، اما ريشه ترس را نمی ‏خشكاند. ريشه ترس در تعلق انسان است و آن می ‏ماند.