آن کس که دنیا را آزمود چونان مسافرانی است که در سر منزلی بی آب و علف و شور اقامت دارند و قصد کوچ کردن به سرزمینی را دارند که در آن جا آسایش ورفاه فراهم است. پس مشکلات راه را تحمل می کنند و جدایی دوستان را می پذیرند و سختی سفر و ناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند تا به جایگاه وسیع و منزل گاه امن با آرامش قدم بگذارند و از تمام سختی ها ی طول سفر احساس ناراحتی ندارند و هزینه ها ی مصرف شده را غرامت نمی شمارند و هیچ چیز برای آن ها دوست داشتنی تر از آن منزلگاه امن و آرام نیست.

(گزیده ای از نامه 31 نهج البلاغه )